Ben bilmezdim şu cihânı karanlık zindân imiş.
Sevme gel aslâ cihânı bu kuru sevdâ nedir?
Her kim ki sevdi cihânı sonunda pişmân imiş.
Görünür gözüne senin türlü ziynetle cihân,
Dost gibi görünür emmâ bir ulu düşmân imiş.
Halk eyledi seni Mevlâ zâtını bilmek içun,
Cümlenin rızkını viren ol ulu yezdân imiş.
Yarattı Habîb’ini Hakk, yâr eyledi kendine,
Şefâ’at hıl’atin giyen ol ulu sultân imiş.
Şu cihânda azdurur ki Hakk’ın zâtını bilen,
Her kim ki bilmez Hüdâ’yı ol ulu düşmân imiş.
Bilmez mi ki Yaradan’ı dünyada insân olan,
Hakka’l-yakîn Hakk’ı bilen hakîkat insân imiş.
Sıdk ile sâlik olup ara Mevlâ’yı hemân,
İnsanı Hakk yola süren himmet-i pîrân imiş.
Her kim ki tarîka girip aramaz Mevlâ’sını,
Sûret-i insân olsa da sîret-i hayvân imiş.
Her zaman der Hüsnî’yâ arayıp Hakk’ı bulam,
Tarîk-i Seyr ü Sülûk’e Necatî Sultân imiş.
Hüsnü Gülzari efendi Divan Sözleri
0 yorum: